طلاب حوزه علمیه حضرت ابوالفضل علیه السلام(جانبازان)

﷽

دوشنبه ۸ آبانماه ۱۴۰۲، حوزه علمیه حضرت ابوالفضل علیه السلام(جانبازان)

❋ ❋ ❋

❋ ❋ ❋

امیدواری نسبت به آینده

توجه نکردن به بی‌احترامی و اهانت به طلاب؛ قرآن می‌فرماید: هیچ پیغمبری را نفرستادیم مگر اینکه گفتند دیوانه یا جادوگر است.
اگر شغلی می‌خواهید که هیچکس به شما توهین نکند چنین شغلی وجود ندارد. هر کاری آخرش یکی نق می‌زند. یکی می‌گوید خوب بود و یکی می‌گوید بد بود.
این حدیث در بحارالانوار هست که حضرت موسی به خدا عرض کرد مردم پشت من حرف می‌زنند؛ کاری بکن که حرف بد نزنند. خدا گفت من که خدا هستم برای خودم هم این کار را نکردم؛ پشت سر من هم حرف می‌زنند.
نه هیچ وقت دعا کنید که کسی به ما فحش ندهد، چون این دعا قبول نمی‌شود. نه هیچ‌وقت انتظار داشته باشید که کسی به ما توهین نکند. انسان باید وظیفه شرعی‌اش را انجام دهد، حالا مردم هر چه خواستند، بگویند. به مراجع و علما هم توهین شده است.

انس با قرآن

مهم این است که بدانیم این راه، راه خداست؛ راه اهل بیت همین است. به هرحال چیزی بهتر از انس با قرآن و روایات، عبادت و درس نیست. هیچ کاری شریف‌تر از این کار نیست.
چه کتابی بهتر از قرآن که در خدمتش باشیم؛ طلبگی شغل نیست، وظیفه است؛ ولی بهترین انتخاب است. آینده‌اش هم خیلی خوب است. اگر امام جماعت یک مسجد یا روضه‌خوان امام حسین شوید، این‌ها افتخار است.

طلبگی، بهترین کارها

طلبگی از استاد دانشگاهی و پزشکی بهتر است. پزشک با جسم مردم سر و کار دارد و طلبه با روح مردم؛ و روح از جسم مهم‌تر است.
آرامش روحی اصل است. اینکه «لا خوف علیهم و لا هم یحزنون»، این‌ها اصل است و این در حوزه پیدا می‌شود و در دانشگاه و هیچ وزارتخانه‌ای نیست.

اخلاص

در کارها اخلاص داشته باشیم و کارها برای خدا باشد. برای تشویق دیگران نباشد.
علامه طباطبایی دستورالعملی به طلبه‌ای می‌دهد. آن شخص گفته بود که دفعه بعد کی بیایم؟ علامه فرموده بود هر وقت در این خیابان صفاییه راه رفتی و چیزهایی را شنیدی و دیدی که قبلا ندیده بودی و نشنیده بودی، بیا تا بقیه را بگویم. یعنی دیدنی‌ها و شنیدنی‌هایی است که تا حالا ما ندیده و نشنیده‌ایم.
اخلاص این است خدا را در همه چیز حاضر و ناظر بدانیم؛ در حرف زدن، قصاوت کردن دیگران، در تشویق و تهدید دیگران، خدا را حاضر و ناظر بدانیم.